Ik zit in de trein. Het is al even etenstijd. Die twee thuis hebben al zo'n uur honger, of trek als ik uitga van de politieke correcte formulering uit mijn eigen jeugd. Gelukkig had ik hun late diner gisteren al aangekondigd met daarbij 2 verzoeknummers:   spaghetti koken en saus opwarmen voor de oudste en tafeldekken voor de jongste. Omdat de kracht van herhaling in het bijzonder geldt voor kinderen boven de 10, gooi ik er in de trein nog een telefoontje tegenaan. Ik ben overigens niet de enige. Het Gooi eet vanavond vooral pasta en pizza.

Een vuurtje

In tegenstelling tot de andere chefkoks ben ik minder succesvol met mijn telefoontje. De tafel is inmiddels gedekt maar de pasta gaat er voorlopig nog niet komen. Daar zijn verzachtende omstandigheden voor: de oudste heeft niet zo lang geleden een kampvuurtje in de oven gemaakt. Per ongeluk, dat wel. Nu is vuur voor haar zelfs traumatischer dan haar wekker. En neem van mij aan, dat is een hel waar heel de familie dagelijks doorheen moet. ‘We doen het zo wel samen’, zeg ik en ik hoop dat alleen ikzelf mijn teleurstelling hoor.

Al roerende

Zodra ik thuis ben, zet ik het gas aan en laat ik de rest over aan de oudste. Ooit moet ze het toch alleen doen, denk ik dan nog. Naïef zo blijkt. Als ik naar de kelder ga, vraag ik 'r om nog even door de saus te roeren.  Als ik weer bovenkom, hoor ik een zucht waar een barende vrouw nog een puntje aan kan zuigen. Ik sprint naar het fornuis en kijk haar verschrikt aan. Ze zet de pollepel  rechtop in de saus, kijkt me door haar lange lokken vernietigend aan en deelt het volgende mee: ‘Ik haat koken, ik zoek later een huisman'.