Queen of fucking everything

Dochterlief had een dagje hoofdstedelijk shoppen achter de rug. Het resultaat viel haar tegen: een trui en een shirt in hetzelfde dessin, alleen was het t-shirt twee keer zo duur. Maar dat was logisch: het was van Brandy Melville. Dat moest ik toch kunnen begrijpen. Dat deed ik natuurlijk niet. Maar  mijn tong begroef ik in mijn gehemelte. De laatste tijd had ik mijn ouderlogica al iets te vaak geëtaleerd.

 

Stickers plakken

Echter, toen ik zag wat Brandy zo gul met haar had gedeeld, vervloog mijn onbegrip als rode wijn in boeuf Bourguignon. Er kwam namelijk een grote hoeveelheid stickers uit haar Brandy Melville-tas. Vervolgens kwam tussen de geel verkleurde gymkleding, gescheurde boeken en beschimmelde paprikareepjes haar laptop tevoorschijn. Die stickers hadden natuurlijk een podium nodig. En wat leent zich daar beter voor dan een laptop van school. Toen ik haar vervolgens op de grond zag liggen, plakkend en wel, was het alsof ik mezelf terugzag mijmerend boven mijn Rijamagenda en stickers van Doe Maar.

 

ICT

Tegelijkertijd dacht ik aan B, de ICT-man van haar school, waarmee ze nu nog op redelijke voet staat. Dat was ook het eerste carrièreadvies dat ik haar gaf: maak vrienden met ICT. Als je dat niet bent, waarschuwde ik haar, kun je net zo goed meteen intekenen voor levenslange bijstand. Tot nu toe – en dat is toch best uniek bij een puber -  volgt ze dat goed op. Immers deze man helpt haar en dat mag toch je een goed teken noemen bij een ICT-er.  Maar of dat ook zo blijft als ie stickers moet plukken en de resten moet oplossen in vloeistof  aarmee ie zijn leven 10 jaar verkort, is natuurlijk de vraag. Nee, deze man is geen queen - of zijn geval - king of fucking everything, zoals op een van de stickers van Brandy staat.  Dat is er namelijk maar 1. En dat ben ik!

 

Queen of fucking everything

Brandy, nog nooit heeft iemand mij zo treffend omschreven. Lees mijn verhaal:

 

Opsporen

Drie keer per week alle kamers van het huis – gelukkig is dat voor Gooische begrippen zeer bescheiden – nalopen op zoek naar kopjes thee waar inmiddels een vliesje op zit, naar bakjes met gele vlaklodders die er zelfs met een beitel nog niet uit gaan en naar borden die, als je gelukkig hebt, alleen wat afgekloven broodkorsten en blauwe kipfilet bevatten.

Inschrijven

Pogen om je in te schrijven voor tafeltjes- en ander obscure opvoedavonden voor ouders en dan blijven steken op de homepage van big-brother-is-watching-you-Magister en je dan vervolgens maar tegoed doen aan repen Tony’s en ribbelchips van de Liddl omdat je de toekomst van je kind verkwanselt als gevolg van een lek in je prefrontale cortex, waaruit dus maar weer blijkt dat niet alleen pubers hier patent op hebben.

Executeren

Met enige regelmaat executeren van beestjes die ik op mijn leeftijd – soms is het een zegen - niet meer zie en dat met een goedje waar Bayer zijn handen bij aflikt of met een elektrocutieapparaat dat een geluid maakt van een vibrator die al wat rondjes Marktplaats heeft gehad, en als dat ook niet meer werkt, verstikken met een conditioner van de big four: Aldi, Action, Wibra of Zeeman.

Uitwaaien

Op zaterdagmorgen als de rest van het land zich nog een keer omdraait in zijn natte, zure Auping, Hästens of Ikea, uitwaaien op plekken waar je nog niet dood gevonden wilt worden, maar waarvan de KNVB heeft bedacht dat jouw kinderen daar wel willen spelen en dan vervolgens met lede ogen aanzien dat het voetbalteam van je kind toch net iets teveel prins-en prinsesjeskwaliteiten heeft, wat je dan wel weer een wasje met clubtenue scheelt. Ja, mag het ook eens meezitten.

Nachtelijk koken

’s Avonds na een avondje vrijwilligerswerk bij de voetbalclub van dame en heer nog even op de bank hangen met een kopje nachtrustthee waarvan je hoopt dat ie dit keer wel werkt, en dan lekker in je bed kruipen om er vervolgens net voor je eerste remslaap achter te komen dat je nog tien eieren moet koken voor de paaslunch van de klas.

Iets eetbaars zoeken

Of als ze ’s avonds eindelijk in hun nestje liggen, je boek van Arthur Japin uit de mand pakken en er dan toch voor kiezen om tussen de honderden uitgescheurde blaadjes van lands grootste supermarktketen te zoeken naar dagmenu’s, en je dan bij elk blaadje dat je leest, hardop afvragen wat dit recept gaat doen met de gevoelige pubermaag: ‘Mmm lekker, dat moet je nog een keer maken’ of toch ‘Eeuwwh, dat lijkt wel een schaamhaar.‘

Smeren

Smeren voor de mijlpaal van de 50.000e boterham waarvan je weet dat die toch op zijn Klein Duimpjes eindigt op de dagelijkse weg van B naar L of nog bruter een verdieping hoger in de Ikeaprullenbak met luchtgaatjes, waardoor het broeden hooguit een dag of wat vertraagt, of als dat allemaal niet gebeurt, van de jongste die nog wel iedere dag braaf zijn Blokkerbakje leegeet, horen dat ie pasta wil en absoluut geen pindakaas en of je dat even wil veranderen.  

Overhoren

Overhoren van de eerste Engelse woordjes, waarbij de frustratie over de woordjes die ze nog niet kennen lustig op jou wordt bot gevierd, vergezeld van een blik die ze ook trekken als een Idols-kandidaat in de eerste voorronde genadeloos wordt afgefikt door BN’rs in de derde graad, en wat er nu dus toe heeft geleid dat ik zelfs Italiaanse toeristen – toch niet bekend om hun Cambridge-Engels - niet meer aan durf te spreken.  

 

Thanks

Yes, Brandy Melville, you are fucking right. I am the queen of fucking everything. Nee, the queen mother of fucking everything. Dank je wel voor die treffende omschrijving. En dat dure shirtje waarmee je mijn liefje van haar moeizaam gespaarde centjes hebt beroofd, vergeef ik je. Hartje.

 

The queen mother of fucking everything.